Ο Ζιλ Ντελέζ αγαπούσε τους φιλοσόφους που συμμετείχαν στην ιστορία της φιλοσοφίας, αλλά και που τρόπον τινά ξέφευγαν από αυτή. Τέτοιοι ήταν ο Σπινόζα, ο Μπερξόν, φιλόσοφοι μιας εύθραυστης συγκρότησης, εμφορούμενοι όμως από ένα ανυπέρβλητο ρεύμα ζωής. Και, βέβαια, τέτοιος ήταν ο Νίτσε. Εξοφλώντας, λοιπόν, τα χρέη του στην ιστορία της φιλοσοφίας, ο γάλλος φιλόσοφος θα γράψει τούτο το βαθιά επιδραστικό βιβλίο, αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον για τον συγγραφέα του Ζαρατούστρα. Οι τόσο παρεξηγημένες νιτσεϊκές έννοιες φωτίζονται εδώ υπό ένα απροσδόκητο φως, προβάλλοντας τον Νίτσε ως ένα ριζοσπαστικό παράδειγμα σκέψης πέρα από το κυρίαρχο εγελιανό πρότυπο: η «αιώνια επιστροφή» δεν θα είναι η αναπόφευκτη επιβολή του ίδιου, αλλά η επιστροφή εκείνου που έχει εκπληρώσει πλήρως το γίγνεσθαί του. Η «βούληση για δύναμη» δεν θα είναι η φασιστική βαναυσότητα, αλλά η επιλογή της βούλησης ή της σκέψης για καθαρή δημιουργία και κατάφαση. Μια ανάγνωση συστηματική αλλά και ερμηνευτικά ευφάνταστη, που χρησιμεύει και ως εισαγωγή στο έργο του Ντελέζ που θα ακολουθήσει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Ο φίλος της σοφίας θέλει να υπερβαίνει η ίδια τον εαυτό της και να την υπερβαίνουν. Είναι βέβαιο ότι ο λαός δεν απατάται πάντα. Προαισθάνεται την ουσία του φιλοσόφου, την αντι-σοφία του, τον ανηθικισμό του, την αντίληψή του περί φιλίας. Ταπεινοφροσύνη, φτώχεια, αγνότητα, ας μαντέψουμε το νόημα που παίρνουν αυτές οι συνετές και ασκητικές αρετές, όταν ανακτώνται από τη φιλοσοφία ως νέα δύναμη».
«Η πρακτική διδαχή του Νίτσε είναι ότι η διαφορά είναι ευτύχημα, ότι το πολλαπλό, το γίγνεσθαι, το τυχαίο επαρκούν από μόνα τους ως αντικείμενα χαράς. Ότι μόνο η χαρά επιστρέφει». (Gilles Deleuze)