Ο γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Georg Simmel (1858-1918) μέσω της πληθώρας των θεματικών που εξέτασε (μεταξύ άλλων το τοπίο, το χρήμα, ο έρωτας, η μητρόπολη), ανήκει σε όσους πραγματοποίησαν την επιστροφή της φιλοσοφίας σε αντικείμενα και πτυχές της καθημερινής ζωής της νεωτερικότητας. Σύμφωνα με τον Adorno, κατόρθωσε "να αποτελεί τον κανόνα για όποιον δεν έμενε ικανοποιημένος από τα κύμβαλα της γνωσιοθεωρίας και της ιστορίας του πνεύματος". Το ακαδημαϊκό κατεστημένο τον αντάμειψε για το επιστημολογικό του θράσος αλλά και για τη δημοφιλία των κειμένων και των διαλέξεών του κρατώντας τον σταθερά στο περιθώριο, δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να μένει σ' επαφή με το κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής του. Με το δοκίμιό του "Η μόδα" ο Simmel ακτινογράφησε φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά το φαινόμενο της μόδας, ένα κατεξοχήν φαινόμενο της νεωτερικότητας, δείχνοντας μέσα από την ανάλυση του δυϊσμού που χαρακτηρίζει το νεωτερικό υποκείμενο, το παράδοξο φαινόμενο να είναι κανείς "εντός μόδας", ακόμη και όταν πασχίζει να είναι "εκτός μόδας". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
"Η ουσία της μόδας έγκειται στο εξής: ότι πρέπει πάντα να την υιοθετεί μόνο ένα μέρος μιας ομάδας, ενώ το σύνολο μόνο να τείνει στην υιοθέτησή της. Μόλις η μόδα καταφέρει να γίνει πλήρως αποδεκτή, δηλαδή μόλις εκείνο το οποίο αρχικά έκαναν μόνο ορισμένοι υιοθετηθεί όντως χωρίς εξαίρεση από όλους, όπως είναι η περίπτωση σε ορισμένα στοιχεία της ενδυμασίας και των μορφών κοινωνικότητας, τότε δεν χαρακτηρίζεται πλέον ως μόδα. Κάθε εξάπλωση της μόδας την ωθεί κιόλας προς το τέλος της, αφού αυτή αναιρεί και τη διακριτότητά της". (Georg Simmel)
"Ο αναγνώστης του ευσύνοπτου και σπουδαίου αυτού δοκιμίου θα έχει τη δυνατότητα να απολαύσει το διεισδυτικό, καλειδοσκοπικό και ανορθόδοξο βλέμμα ενός πολυπράγμονος και ιμπρεσιονιστή στοχαστή. Ενός πνεύματος που ακολούθησε έναν μοναχικό διανοητικό δρόμο, παραμένοντας στις παρυφές της κοινωνιολογίας και της φιλοσοφίας. Επιλογή που του χάρισε την αξιοζήλευτη ικανότητα να εποπτεύει τη σύγχρονη κοινωνία από κριτική απόσταση, αλλά και τη δυνατότητα να εμφιλοχωρεί, με απερίγραπτη αναλυτική δεινότητα, σε φαινόμενα που αποκαλύπτουν τη βαθύτερη ουσία της." (ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΥΡΔΟΥΚΟΥΤΑΣ, Η Καθημερινή, 15/10/2019)
«Στον σχηματισμό της μόδας συντελούν δύο κοινωνικές τάσεις: η ανάγκη για συγχώνευση μέσα σε μια ομάδα και συνάμα η ανάγκη για διαφοροποίηση και διαχωρισμό από αυτή την ομάδα. Αν μια από αυτές τις δύο αρχές εκλείψει, η μόδα απλώς θα πάψει να υπάρχει. Ο λόγος που οι «πρωτόγονες» φυλές διαθέτουν πολύ πιο σταθερές μόδες, είναι ακριβώς ότι οι παράγοντες διαφοροποίησης είναι πολύ ασθενέστεροι σε σχέση με τις μοντέρνες κοινωνίες». (Μύρων Ζαχαράκης, bookpress.gr, 12/11/2019)